Targi IWA 2019 i tym razem nie zawiodły oczekiwań. W dniach 8 – 11 marca 2019 roku w Norymberdze wystawiały się 1622 firmy, z ponad 120 krajów. Rok temu liczba wystawców była nieco niższa – dokładnie 1562. Targi odwiedziło ponad 46 tysięcy osób – w tym przypadku wzrostu nie odnotowano.
W drugiej połowie lat trzydziestych XX wieku na uzbrojenie US Army przyjęto karabin samopowtarzalny Garand kalibru .30 – 06. Nowa broń sprawowała się wspaniale (gen. Patton twierdził wręcz, że to najlepszy karabin na świecie) ale była zbyt ciężka i za długa by uzbroić w nią dowódców niższych szczebli i pododdziały pomocnicze. Do tej roli nie nadawały się pistolet Colt wz. 1911 A1 ani pistolet maszynowy Thompson. Pierwszy miał zbyt mały zasięg, drugi natomiast ważył grubo ponad 5 kg – niewspółmiernie dużo jak na warunki ówczesnego pola walki.
Używana broń myśliwska produkcji szwedzkiej cieszy się w naszym kraju sporym powodzeniem. Nabywają ją zarówno łowcy jak i kolekcjonerzy. Dlaczego tak się dzieje? Przyczyn jest kilka. Jedną z najważniejszych są stosunkowo niskie ceny sztucerów i strzelb. Drugą jest wysoka jakość broni produkowanej w Szwecji. Mamy tutaj do czynienia ze świetnymi markami stali, wąskimi tolerancjami wykonania luf, a także rozwiązaniami konstrukcyjnymi dostosowującymi broń do surowego klimatu. Innymi słowy mróz ani śnieg nie są jej straszne.
Naboje kalibru 7 mm cieszą się wśród naszych myśliwych dobrą reputacją. Na listach sprzedaży mieszczą się tuż za kalibrami z grupy 7,62 oraz 5,56 mm. Pochylmy sie nad trzema popularnymi nabojami: 7 x 57, 7 x 64 oraz 7 mm Remington Magnum. Kolejność jest nieprzypadkowa, nie chodzi tylko o „stopniowanie wrażeń“ czyli energii kinetycznej ale i historyczne uwarunkowania ich opracowania czy rozwoju.
Read the rest of this entry »Na naszym rynku pojawiła się broń dość egzotyczna – strzelba rewolwerowa Lazer tureckiej firmy Francolin. Nie jest to oczywiście żadne kuriozum – taką broń do niedawna produkowali Rosjanie, pod nazwą MC 255, w kalibrach 12 i 20.
Nasi myśliwi szukają lunet jasnych, takich które pozwalają na polowanie w gorszych warunkach oświetleniowych, zwłaszcza podczas księżycowej nocy.
Celowniki do polowań nocnych charakteryzują się dużą średnicą optyczną obiektywu (najczęściej 50 – 56 mm) i wysoką przepuszczalnością światła. Dobra optyka z reguły sporo kosztuje. Ma to związek z wysoką ceną licznych powłok przeciwodblaskowych, nakładanych oczywiście na markowe soczewki. Czy można więc pogodzić dwie zdawałoby się sprzeczne kwestię: dobrą jasność i niski koszt lunety?
Jeszcze kilka czy kilkanaście lat temu byłoby to niemożliwe – pamiętam choćby celowniki firmy ATN, które mimo potężnych obiektywów były ciemne jak noc. Trzeba jednak zauważyć, że w dziedzinie optyki cały czas dokonuje się prawdziwa rewolucja.
Fakt posiadania broni czy prawa do wykonywania polowania nie czyni z nas myśliwych. Aby ktoś mógł nazwać się myśliwym musi zdobyć umiejętności strzeleckie, a potem je utrwalać.
Statystyczny myśliwy dysponuje dobrą bronią kulową, wyposażoną w celownik optyczny. Nie jest żadną tajemnicą, iż taki sprzęt (zwłaszcza sztucer typu varmint) zapewnia parametry skupienia na poziomie dobrej broni snajperskiej. Mógłby, drogą kierowanego szkolenia, a potem indywidualnego rozwoju posiąść umiejętności strzelca wyborowego czy nawet precyzyjnego. Mógłby, gdyby tylko chciał.
Weźmy za przykład łowców z USA. Myśliwi ze Stanów Zjednoczonych są wręcz zakochani w dobrze bijącej broni. Cechuje ich znacznie wyższy poziom kultury strzeleckiej. Tam prawie każdy młody człowiek zaczyna kontakt z bronią od kalibru .22 LR. Karabinki pod nabój bocznego zapłonu są oswajane powszechnie już przez dwunastolatków. Te dwa elementy – bardzo wczesny kontakt z bronią oraz powszechna dostępność kalibru .22 LR sprzyjają wyrobieniu odpowiednich nawyków strzeleckich. A u nas?
Sztucer samopowtarzalny Chronos został opracowany przez włoską firmę F.LLI Pietta.
Warto kilka zdań poświęcić samej firmie. Pietta powstała w 1963 roku. Początkowo zajęła się produkcją broni czarnoprochowej, w tym słynnych replik rewolwerów Colta – Navy z 1851 i Army z 1860 roku oraz Remingtona z roku 1858.
Warto też wymienić niezwykły model Le Mat z 1856 roku. Jest to broń kombinowana która daje możliwość oddania dziewięciu strzałów kulowych plus jednego śrutowego, z dolnej, gładkiej lufy. Replika karabinu kapiszonowego Smith także jest wywarzana przez Piettę. Wymienione wzory nie wymagają żadnego pozwolenia – może je w naszym kraju nabyć obywatel powyżej osiemnastego roku życia.
Gdy spytamy statycznego myśliwego w naszym kraju, jakie zna naboje kalibru 6,5 mm większość wymieni tylko jeden: „Szweda” czyli 6,5×55. Nieliczni dodadzą jeszcze 6,5×57 (R), starzy, doświadczeni Nemrodzi dołożą zasłużony nabój 6,5×54 Mannlicher-Schönauer (MS). I tylko ci, którzy parają się strzelectwem długodystansowym dołożą kilka nowych, wspaniałych „szydeł” w rodzaju 6,5 x 47 Lapua.
Z wymienionych najbardziej popularny jest 6,5×55, zwłaszcza w Skandynawii. W naszych kraju także ma bardzo wielu zwolenników, którzy doceniają dwie podstawowe zalety starego, wojskowego naboju: umiarkowany odrzut oraz piekielną precyzję strzału. To kaliber dla tych, którzy dużo trenują i dobrze strzelają. Nie dla partaczy i nie dla „mięsiarzy”. Jeśli ktoś omija strzelnicę szerokim łukiem czy oszczędza naboje nie powinien kierować swojej uwagi na kaliber 6,5 mm. Farbowanie jest i będzie słabe, działanie obalające nie najlepsze. Jeśli pocisku nie ulokujemy właściwe, czeka nas żmudne dochodzenie postrzałka. Dotyczy to głównie dużych dzików czy jeleni. Na zbiorówkę absolutnie się nie nadaje. Piszę to celowo, by od razu zrazić tych, którzy szukają „cudownego kalibru”. 6,5×55 ani inne umiarkowane naboje z tej grupy nie są przeznaczone dla amatorów.
Wydaje się, iż w dziedzinie rewolwerów nic już nie powinno nas zaskoczyć. To przecież klasyczna konstrukcja; sprawdzona przez ponad półtora wieku. Tymczasem włoska firma Chiappa od kilku lat oferuje bardzo ciekawy bębenkowiec o nazwie Rhino (nosorożec), z nisko osadzoną lufą, strzelający z dolnej, a nie z górnej komory bębna. Skomplikowało to budowę mechanizmów, zwłaszcza uderzeniowych.
Zbliżony model (Rsh-12) produkują Rosjanie i jest to ponoć jeden z najpotężniejszych rewolwerów na świecie. Wcześniej zza wschodnią granicą produkowano mniejszy rewolwer wytłumiony o sygnaturze OC-38.
Przewaga rewolweru nad pistoletem wiąże się z lepszą celnością; wszak ma on stałą, nieruchomą lufę. Ponadto jej długość jest zwiększana przez bęben, który pełni rolę komory nabojowej. Rewolwer funkcjonuje niezawodnie przy różnych naważkach ładunku prochowego i skrajnie różnych typach i masach pocisków. O pistolecie tego napisać nie można. Stan załadowania rewolweru jest zawsze łatwo widoczny, ponadto budowa takiej broni jest prostsza. W przypadku niewypału wystarczy jeszcze raz nacisnąć spust. Nie trzeba, jak w przypadku pistoletu odciągać zamka by usunąć wadliwy nabój.
Pistolet z kolei ma bardziej płaskie gabaryty i pojemny magazynek. Duży magazynek to znaczna szybkostrzelność praktyczna. Zawsze twierdziłem, że to broń na wojnę, rewolwer zaś lepiej się sprawdza w samoobronie czy niektórych zastosowaniach sportowych.